BLOG 2: Hoe bevalt het in de Filipijnen?

Ons vorige blog eindigde bij de geplande boottour die we zouden doen. Van Coron naar El-Nido, 3 dagen, met 2 overnachtingen op een onbewoond eiland.

We verzamelden ons bij een klein haventje waar onze tour-guide Venessa en haar crew met jonge mannen ons stond op te wachten. Nadat de boot was volgeladen met voldoende eten en drinken om te overleven mochten de gasten ook aan boord komen. Het leuke hiervan was dat deze mensen verschillende soorten nationaliteiten hadden. Mensen uit Australië, Engeland, Italië, Spanje, Portugal, Brazilië en uiteraard Nederland. Na een korte voorstelronde ging de tour van start met een “happy-hour” of noem het maar “happy-day” je kon namelijk de hele dag onbeperkt rum cola drinken. Rum is Iets wat de locals hier graag drinken. Natuurlijk raden jullie wie er vooraan stond… Angelique, en ik lust uiteraard zelf ook af en toe een kleine versnapering 😉

We zijn tijdens deze tour langs meerdere eilanden gevaren. Om eerlijk te zijn, de namen ben ik allemaal vergeten (niet door de rum) maar door de vele plaatsen die we bezocht hebben. Eigenlijk is het teveel om op te noemen. Maar ik deel een aantal woorden die het (een beetje) zouden kunnen samenvatten:

Snorkelen, speciale vissen, mooi koraal, scheepswrak, schilpadden, cliff jumpen (van 10 meter hoog), vers eten en uiteraard iedere dag dat heerlijke zonnetje.

Aan het einde van deze dagen verbleven we op een privé eiland. In een klein hutje, zonder stroom….. dus geen airco of ventilator! Maar lekker zwetend onder een klamboe. Moest je naar het toilet? Dan kon je een schepje met water gebruiken om je boodschap weg te spoelen. Douchen?.... Een ton koud water was voldoende. Al met al een unieke ervaring!

Ook hebben we tijdens deze tour met veel mensen gesproken. De meeste mensen in Nederland zijn vaak op zichzelf gericht. Iedereen heeft een eigen (vaste) vriendengroep of spreekt 1 op 1 af. Zie je een onbekende? Laat hem dan vooral met rust en bemoei je met je eigen zaken..

Tijdens het reizen is dit vaak anders. Mensen zijn vaak wat meer open-minded en vinden het leuk om het gesprek aan te gaan. Dit kan uiteindelijk uitlopen op de meest diepgaande gesprekken over het leven. Iets wat filosoof Stefan maar al te graag doet. Dit is iets wat het reizen ook zo mooi maakt. Nieuwe ervaringen, nieuwe inzichten, nieuwe mensen allemaal met hun eigen verhaal en drive in het leven.

Na 3 dagen kwamen we aan in El-Nido. Een bekende spot onder de toeristen. Villa’s langs het water, populaire stranden, restaurantjes etc. We hebben er hier voor gekozen om vooral lekker rustig aan te doen. De dagen bestonden voornamelijk uit het genieten op de verschillende stranden en het rondrijden op de scooter.

Van El-Nido zijn we daarna doorgereisd naar Port-Barton. Een oud dorpje waar een aantal jaar geleden nog niet zoveel was. Het is nu uitgegroeid tot een bekende backpackersplaats. Klein, redelijk ontwikkeld en met hele gezellige tentjes langs het water. Hier hebben we de dagen gevuld met rondrijden op de scooter, watervallen bezocht en nog een boottour gedaan om nog meer mooie spots te vinden 😊

Op 11 januari hadden wij een busje geboekt naar Puerto-Princessa. Aangezien wij de Aziatische cultuur lekker hebben overgenomen, deden we lekker rustig aan. Om 08.30 zouden we vertrekken, dus om 08.15 uur stonden we klaar bij ons vertrekpunt. Helaas bestond deze locatie niet meer, we hadden dus een leuke uitdaging. We zijn toen doorgelopen naar een busstation verderop. Daar gaven we ons ticket af, na een paar belletjes van de medewerker werden we in een “tricycle” gezet. Een motor met een zelf gemonteerde zijspan (die rijden overal rond), een soort taxi’s. We werden boven naar de berg gebracht waar de bus op ons stond te wachten. Dit was niet bepaald de bus die die we hadden geboekt, maar ach…..waarom ook niet!

Het was een lokale bus…. een soort oude connexion bus, zonder ramen en deuren!! We stopten in vele dorpjes voor mensen die ook mee moesten. Uiteindelijk zat de bus afgeladen vol, dat betekende voor de chauffeur echter niet dat hij wat rustiger moest rijden. Integendeel….. hij besloot het gas lekker in te trappen en we vlogen met een gangetje van 100km/u door een dorpje die in Nederland gemarkeerd zou staan als 30 km weg. Uiteindelijk overleefden we het en bereikten we onze bestemming Puerto-Princessa. Hier was volgens internet niet heel veel te beleven. Het stadje staat voornamelijk bekend als “doorvlieg-punt” en een gevangenis zonder muren die je kunt bezoeken. Dit was ook de reden dat wij hier waren.

De volgende dag bezochten wij de ’Iwahig Penal Farm’ gevangenis. Van tevoren hadden we wat broodjes en noedels voor de gevangenen gekocht. Zij krijgen vaak niet voldoende te eten, daarom waarderen ze het als je wat voor hun meeneemt. Bij aankomst stelden we ons voor aan een hoog baasje. “I am the chief-commandor” zei hij. We konden vervolgens het hek door waar we de gevangenen zagen. Ons eten werd verdeeld door een iemand die het recht had om buiten het hek rond te lopen. Hij heeft ons kort wat dingen uitgelegd. We bevonden ons op de “low security” afdeling. Gevangenen zaten daar een korte straf uit of zaten het laatste gedeelte van hun straf uit wegens goed gedrag! Dit was gemiddeld zo’n 2-3 jaar…... Er zaten zo’n 450 gevangenen, die allen een wekelijkse dagtaak hadden. Zondag (toen wij er waren) hadden ze 1 dag vrij.

Voor ons voelde het vooral heel erg ongemakkelijk. Het was alsof we naar de dierentuin gingen zonder dieren. Mensen achter tralies die je wat te eten geeft en die je wat proberen te verkopen om te overleven. Dit was de reden dat we al snel weg waren, een hele bijzondere ervaring rijker..

’s Avonds om 23.15 uur vlogen we naar Cebu. Bij aankomst op het vliegveld werd ons stressniveau nog even getest. Het bleek dat alle vluchten waren gecanceld. Dit doordat de Mount Taal vulkaan aan het uitbarsten was. Gelukkig kregen we bij de check-in te horen dat onze vlucht nog wel doorging omdat de uitbarsting aan de andere kant van de Filipijnen was. In Cebu-City hebben we 1 overnachting omdat dit geen leuke stad schijnt te zijn. Hierna gaan we met de boot door naar Bohol, een eiland dat bekend staat om de “Chocolate Hills” groene heuvels over een groot stuk van het eiland. Deze 6 dagen hebben we nog redelijk vrij staan, we gaan dus zien waar we uiteindelijk belanden!